به گزارش آسوشیتدپرس با اینکه شرکت‌کنندگان به خاطر علاقه‌شان به موسیقی به این جلسه آمده‌اند، آنها انگیزه فراتری نیز جز آواز خواندن دارند: کنار آمدن بهتر با بیماری ریوی‌شان. این جلسه هفتگی را موسیقدانی حرفه‌ای هدایت می‌کند و در اختیار افراد دچار مشکلات تنفسی، از جمله آسم، آمفیزم و "بیماری انسدادی مزمن ریه" یا COPD قرار می‌گیرد.
پزشکان در بیمارستان رویال برامپتون این برنامه با این استدلال آغاز کردند که نوع تنفس مورد استفاده خوانندگان ممکن است به بیماران ریوی هم کمک کند.
دکتر نیکولاس هاپکینسون، متخصص ارشد ریه بیمارستان می‌گوید: "از آنجایی که بسیاری از افراد از آواز خواندن لذت می‌برند، ما فکر کردیم که می‌توانیم به آنها کمک کنیم تا تمرین کنترل تنفس‌شان را فقط به صورت یک شیوه استاندارد فیزیوتراپی انجام ندهند، و آن را با کاری خوشایند و مثبت همراه کنند.
افراد مبتلا به COPD ریه‌های آسیب‌دیده دارند که باعث محدودیت میزان هوای دم و بازدم آنها می‌شود. هاپکینسون می‌گوید: "برخی از این بیمار شروع به تنفس سریع می‌کنند که مشکل را تشدید می‌کند. این بیماران نفس‌های سریع و سطحی می‌کشند و این کار تنفس آنها را حتی سخت‌تر می‌کند." هاپکینسون می‌گوید آموزش آواز خواندن این بیماران را در وضعیت بهتری قرار می‌دهد و به آنها می‌آموزد تا با سرعتی قابل‌کنترل‌تر نفس بکشند.
با این وجود دو کارآزمایی که هاپکینسون و همکارانش درباره تاثیر آوازدرمانی بر روی این بیماران انجام داده‌اند، بهبودی قابل‌توجهی در کارکرد آنها در آزمون‌های تنفسی را نشان نداده است.
به گفته هاپکینسون علت عدم تغییر در آزمون‌های کارکرد ریوی، این است که بیماری زمینه‌ای تغییری نکرده است. او می‌گوید این بررسی به مقایسه میان بیمارانی که به کلاس آواز می‌رفتند و آنهایی به یک گروه بحث فیلم می‌رفتند، پرداخته بود. در این بررسی فقط بیمارانی که به کلاس آواز می‌رفتند گزارش کردند که پس از این کلاس‌ها از لحاظ جسمی وضعیت بهتری پیدا کرده‌اند، گرچه پژوهشگران نتوانستند به طور عینی با انجام آزمون‌های تنفسی این بهتر شدن را نشان دهند.
سایر کارشناسان توافق دارند که آوازدرمانی شیوه‌ای غیرمعمول است اما ارزش امتحان کردن را دارد.
دکتر نورمان ادلمن، مسئول ارشد پزشکی انجمن ریه آمریکا می‌گوید: "نفس کشیدن کنترل‌شده مانند کاری که هنگام آواز خواندن انجام می‌دهید، بسیار مهم است، زیرا افراد مبتلا به COPD باید سعی کنند تا نفس‌های عمیق بکشند و هنگامی که کاری مانند بالا رفتن از پله‌ها را انجام می‌دهند، باید به آهستگی نفس‌های‌شان را با حرکت‌شان هماهنگ کنند."
برخی از کارشناسان می‌گویند فقط اقلیتی از این بیماران به آوازخواندن علاقه نشان خواهند داد و تاکید می‌کنند که نمی‌توان آن را جایگزین درمان‌های متعارف کرد.
جولیا بات، سخنگوی جامعه جامعه مجاز فیزیوتراپی بریتانیا در این باره می‌گوید: "اگر مبتلا به بیماری شدیدی باشید، و به سختی نفس نفس‌تان بیرون بیاید، آواز خواندن برای‌تان بسیار مشکل خواهد بود. هیچکس در چنین وضعیتی به دنبال خواندن اپرای واگنر نخواهد رفت."
جان کامرون ترنر 77 ساله، متقاعد شده است که شرکت در کلاس‌های آواز خواندن به او کمک کرده است، بهتر نفس بکشد. او که در سال 2002 مبتلا به بیماری آمفیزم تشخیص داده شد، داروهای گوناگونی را امتحان کرده بود، اما می‌گوید هیچکدام آنها به او کمکی نکرده بود: "ریه‌های من آسیب دیده است، اما آواز خواندن به من کمک می‌کند تا حداکثر استفاده را از آنها بکنم."
به گفته بات از هنگامی که این بیمار در پنج سال پیش این بیمار آمدن به کلاس‌های آواز را آغاز کرد، توانسته‌است کارهای بیشتر مانند باغبانی و پیاده‌روی را انجام دهد. ترنر می‌گوید قبلا مجبور بود در حین یک پیاده‌روی یک کیلومتری از خانه‌اش تا ایستگاه مترو بارها بایستد تا نفس بگیرد، "اما اکنون دیگر لازم نیست راه رفتنم را قطع کنم چون بهتر نفس می‌کشم."
ترنر می‌گوید مشکل است فهمید بهتر شدن تنفس‌اش صرفا به خاطر آواز خواندن است یا نه، اما به نظر او شمار بیشتری از افراد با مشکلات تنفسی باید از این شیوه استفاده کنند. او می‌گوید: "رفتن به کلاس آواز باعث شد که اجتماعی‌تر شوم و آواز خواندن سرگرمی فوق‌العاده‌ای است."
